Podsumowanie
Zaprojektowany system bezprzewodowego pomiaru temperatury spełnia swoje podstawowe założenia. Temperatura może być odczytywana w trybie manualnym, bądź też automatycznym. Moduły podrzędne w trybie automatycznym pobierają bardzo mało prądu, co przekłada się na długi okres pracy urządzeń. Obsługa systemu jest bardzo prosta i nie wymaga specjalistycznej aplikacji. Pomimo spełnienia założeń projektowych, w celu wdrożenia systemu do zastosowań komercyjnych, konieczne jest rozszerzenie funkcjonalności systemu.
Pierwszym krokiem w stronę komercjalizacji projektu powinno być zaimplementowanie bardziej wydajnych protokołów rutingu, w postaci protokołów reaktywnych lub hybrydowych, oraz zmiana struktury sieci na strukturę jednolitą, bądź hierarchiczną, przez co dane mogłyby być przekazywane wieloskokowo. Wymusza to także zaimplementowanie wydajnego mechanizmu samoorganizacji sieci. W przypadku dużej liczby węzłów sieciowych, bądź też dużego ruchu w sieci, węzły podrzędne leżące najbliżej węzła nadrzędnego, narażone są na przeciążenia i w efekcie tego na odrzucanie przychodzących pakietów. Konieczne jest zatem zaimplementowanie wydajnych buforów wejściowych. W przypadku wykorzystanych w pracy modułów radiowych RFM12B, zmiana struktury sieci rodzi problem dużego zużycia energii przez węzły. W trybie uśpienia, moduły radiowe są całkowicie „głuche” i „nieme”, natomiast w trybie odbioru pobierają znaczną energię. Jednym z rozwiązań mogłoby być zastosowanie energooszczędnego odbiornika w funkcji sygnalizatora „ruchu” w sieci, który wybudzałby mikrokontroler i moduł radiowy. Drugim rozwiązaniem, mogło by być zaimplementowanie mechanizmu synchronizacji czasowej sieci. Co określony czas węzły wychodziły by z trybu uśpienia i rozpoczynały transmisję. Rozwiązanie to wymagałoby dokładnych układów czasomierzy w węzłach, oraz ich częstej kalibracji z sygnałem referencyjnym.
Kolejnym krokiem, powinna być możliwość odczytu danych i dostępu do sterowania systemem, za pomocą interfejsu WWW (ang. World Wide Web). Dzięki temu możliwe było by sterowanie pracą systemu ,jak również odczyt danych, praktycznie z każdego miejsca na ziemi z dostępem do Internetu. W przypadku chęci zastosowania tego rozwiązania w zaprojektowanym systemie, konieczna była by wymiana mikrokontrolerów ATmega88 na bardziej zaawansowane jednostki (np. z rdzeniem ARM), wyposażone w wbudowany kontroler Ethernetu.
W zaprojektowanym systemie pomiarowym, mikrokontroler taktowany jest swoim własnym, wewnętrznym oscylatorem RC. Początkowo sygnał zegarowy miał być dostarczany z programowalnego wyjścia CLK modułu radiowego RFM12B, niestety w takiej konfiguracji niemożliwa stała się komunikacja mikrokontrolera z programatorem. Absolutnie koniecznym krokiem, powinno być zastosowanie zewnętrznego rezonatora kwarcowego, dużo bardziej dokładnego i mniej podatnego na wahania temperatury otoczenia.
Zasilanie bateryjne węzłów sieciowych jest najprostszym i najwygodniejszym rozwiązaniem, jeżeli urządzenia są łatwo dostępne dla użytkownika. W przeciwnym razie bardziej korzystne jest wykorzystanie źródeł zasilania czerpiących energię z otoczenia (szerzej opisane w rozdziale 3.3.2).
Często zdarza się, że sieć sensorowa pozostawiana jest sama sobie, w takiej sytuacji często niemożliwe jest zdalne sterowanie pracą sieci i zbieranie danych pomiarowych w czasie rzeczywistym. W tym wypadku węzeł główny sieci powinien być wyposażony w nośnik pamięci nieulotnej (np.: karta pamięci, pamięć flash), na którym mógłby zapisywać otrzymane dane.
Siła sieci sensorowych drzemie w mnogości ich zastosowań, co bezpośrednio wynika z ogromnej ilości różnych wielkości fizycznych, które mogą monitorować. Bardzo ważnym krokiem w celu rozszerzenia funkcjonalności budowanej sieci, powinna być możliwość modułowego dołączania różnych czujników pomiarowych do węzłów sieciowych (podobnie jak ma to miejsce w sensorach Micaz, rozdział 2.5).
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.